گروه فرهنگی «سراج24»: هنگامی که هر صفحه از تاریخ را مورد مطالعه قرار می دهیم به فرازها و فرودهایی از دورانی تلخ و شیرین می رسیم که شکست ها و غارت ها و فریب و نیرنگ ها در کنار پیروزی ها و حماسه ها و شیرینی ها قرار دارد و هر کدام درسی است و عبرتی برای نسل های مختلف مردمان یک سرزمین تا از عقوبت زشتی ها و از طلیعه بهار دل انگیز زیبایی ها توشه ای برای شناخت مسیر پیش رو بیابند. از این رو توجه به تاریخ چه از منظر محققان و چه در نزد مخاطبان می تواند بسیار مهم و موثر باشد.
اما چگونه می توان از تاریخ برای مردم گفت و به گشایش صفحات تاریخی در نگاه مردم پرداخت؟ چرا که نیک می دانیم به دلایل مختلف و از سر تاسف میزان سرانه مطالعه در نزد مردمان ایران بسیار ناچیز بوده و نمی توان از این طریق مشارکتی عمومی برای خوانش تاریخ این سرزمین یافت. پس می توان فرم های دیگری را برای ایجاد این گشایش شناسایی و به مردم معرفی نمود و چه قالبی زیباتر و شکوهمندتر از سینما که تصویر است و می تواند در کنار واقعیت خیال را به ترکیبی شیرین درآورده و اذهان را شیفته تامل و تعقل نماید.
در این خصوص باید به قصور سالیان دراز سینمای ایران نسبت به وقایع تاریخی به دیده انتقاد و حتی شک نگریست که چگونه می شود بایکوت خبری درباره انعکاس این واقعه در سال های پس از انقلاب رخ داده باشد و این در حالی است که قاب سینما می تواند عرصه ای برای نمایان سازی حقایق تاریخی باشد و روایت پردازی تصویری مهم ترین و زیباترین مسیر برای نمایان سازی حقایق خواهد بود. از همین زاویه اهمیت است که سال هاست هالیوود با ساخت آثاری تاریخی و دینی سعی در نمایش نگاهی وارونه از حقیقت و بر مبنای زاویه نگاهی مطابق با سیاست های سران خود دارد و فیلم هایی با حمایت سردمداران غربی ساخته می شوند که همه تلاش گروه تولید در راستای کمک به خواسته های قدرت طلبان آمریکایی به کار می رود که نمونه ای مشخص در این خصوص ساخت فیلم «آرگو» بوده که از تولید تا عرضه آن کاملا هماهنگ شده و با حمایت اسکار توانست کلی سر و صدا کند و این در حالی است که همین واقعه تسخیر لانه جاسوسی تاکنون به جز چند مستند آشفته ابعادی سینمایی در ایران نیافته است!
ساخت فیلم «سیانور» می تواند نوید همان سینمای مورد احترام و آرزومند مردمان ایران باشد که به دنبال ثبت حقیقت از طریق تصویر هستند تا در برابر برنامه ریزی های مدون و تشکیلاتی اهالی هالیوود ما نیز قابلیت عرضه تفکر خود در عرصه هنر باشیم. «سیانور» در راستای همین دغدغه ها توسط کارگردانی جوان و خوش آتیه چون بهروز شعیبی و تهیه کننده ای آشنا و دردمند چون سید محمود رضوی ساخته شد و به بخشی از این تاریخ طولانی و به افرادی می پردازد که نشانه ای عینی برای نمایان سازی نفاق هستند. گروهکی دروغین که عنوان مجاهد بر پیشانی اش گذاشته اما نه تنها بویی از مفهوم عمیق جهاد نبرده بلکه به پلیدترین شکل ممکن در مسیر قدرت طلبی و خیانت ورزی های خود جان مردمان این کشور را به مخاطره درآورده و خسارات بسیاری برای این سرزمین به بار آورده اند و «سیانور» در دل ملودرامی عاشقانه در پی نمایان سازی همین نگاه دروغین و احوال فریبنده و مسیر منافقانه این گروهک خود فروخته بوده و به ریشه های این گمراهی می پردازد.
زمانی که در سال 1354 افرادی چون مجید شریف واقفی و مرتضی صمدیه لباف که از موسسین و افراد موثر در این گروهک بودند با فهم از گمراهی افراد مارکسیسم شده به انشعاب روی آوردند و مدتی نگذشت که با زهر همان گروهک به ظاهر مبارز از پای درآمدند و همین گلوله های نشسته در جان شریف واقفی و صمدیه لباف نشان از فاصله عمیق عقیدتی میان نیروی مجاهد مسلمان و مزدوری منافق دارد و فیلم «سیانور» به دنبال نمایان سازی همین فاصله ها است.
فیلم «سیانور» تلاشی است برای نمایان سازی این که چگونه قدرت مانع پرورش و بروز نیازهای انسانی و احساسات پاک آدمیان شده و همه چیز را زیر سایه خواسته های مزورانه قدرت طلبان قرار می دهد و از این رو تولید این دست آثار و اهتمام سینماگران متعهد ایرانی در نمایش قطعات تاریخ سیاسی ایران مساله ای مهم و حیاتی است که مدیوم سینما می تواند ایفاگر نقشی مهم در این مسیر باشد.
